Następstwa izolacji więziennej są oczywiste i nie budzą jakichkolwiek wątpliwości. Osoba skazana na karę pozbawienia wolności jest zobligowana bezzwłocznie stawić się do jednostki penitencjarnej celem odbycia orzeczonej wobec niej kary. Jednakże ustawodawca stworzył instrumenty dające osobom pozbawionym wolności możliwość czasowego przebywania na wolności. Jedną z takich instytucji jest przerwa w wykonaniu kary.
Zgodnie z art. 153 § 1 sąd obligatoryjnie udziela przerwy w wypadku choroby psychicznej lub innej ciężkiej choroby uniemożliwiającej wykonywanie tej kary. Przesłanki fakultatywnego udzielenia przerwy w kary wynikają z art. 153 § 2 kkw. Sąd penitencjarny może udzielić przerwy w odbywaniu kary pozbawienia wolności, jeżeli przemawiają za tym ważne względy rodzinne i osobiste.
Sposób oceniania sprawy o przerwę w karze z powodu ciężkiej sytuacji rodziny skazanego przebiega w ten sposób, że najpierw ustala się, czy taka sytuacja rzeczywiście istnieje, dalej – czy nadaje ona się do poprawienia wskutek osobistych starań skazanego i w końcu – czy można prognozować, że skazany wykorzysta przerwę zgodnie z jej celem. Chodzi tu o takie sytuacje, gdy obecność skazanego na wolności jest niezbędna dla zapewnienia bytu rodziny bądź zapewnienia opieki nad członkiem rodziny, a cel ten można osiągnąć wyłącznie przez osobiste starania skazanego. Czas trwania przerwy zależy od decyzji sądu, który udzielając skazanemu przerwy w odbywaniu kary pozbawienia wolności powinien określić konkretne ramy czasowe.
